Dus mijn agenda wordt mijn nieuwe werk dashboard. (zie afkicken deel 2)
Een vriend attendeert me op Grip, het succesvolle en zeer complete boek van Rick Pastoor, de ‘Binnenbaas’ van Blendle.
En ik herlees Deep Work, van Cal Newport, Hierin gaat het niet alleen om dingen gedaan krijgen. Het gaat om langere tijd te werken in een diepe flow, met voldoening.
Het wordt samen met Grip mijn nieuwe bijbel.
Want wat zeggen deze schrijvers: Je elimineert ‘oppervlakkig werk’ door je dag volledig in te plannen. En als meerdere mensen hetzelfde beweren, dan zal er toch wel iets in zitten?
Ook hier weer een ijzeren logica:
Je plant dingen in je agenda, en dan worden ze gedaan.
Want: als je iets niet inplant, dan wordt het ook niet gedaan.
Rick Pastoor, als eigentijdse millennial, zegt dat je daar je digitale agenda voor moet gebruiken. Nou gebruik ik al jaren een Google agenda, gesynchroniseerd met alles en iedereen, dus dat komt goed uit.
Het komt erop neer dat je agenda de afspraken met jezelf zijn.
Met andere woorden, als je je niet aan die afspraken houdt, dan vertrouw je jezelf niet. En, als je jezelf niet vertrouwt, hoe kunnen anderen jou dan vertrouwen? Kortom mijn motivatie is gewekt.
De eerste weken gaat het goed. Ik blok mijn agenda helemaal vol. Voelt wel een beetje claustrofobisch. Maar inderdaad, het lukt me om langer geconcentreerd te werken. En ik merk ook dat langere tijd aan één taak werken me meer voldoening geeft, dan fragmentarisch todo’s afstrepen.
Heerlijk, helemaal op kunnen gaan diep werk.
Maar op een gegeven moment komt er een kink in het agenda systeem.
Ik werk op een woensdagmiddag thuis aan een blok in mijn agenda, als de deur van mijn werkkamer langzaam opengaat. Mijn 8 jarige dochter. Of ik nog plakband heb.
“Nee, Alicia, nu even niet. Je ziet toch dat papa aan het werk is. Kan je straks terugkomen? “
Ja pap.
2 minuten later: “Papa, heb je het plakband al gevonden?”
Zucht!
Ik kom niet meer terug in de flow, en een half uur later verschuif ik knarsentandend het blok in mijn tot in de nok toe gevulde agenda. Maar dan heb ik een probleem. Want ik moet het dan over een ander blok heen schuiven. En wat doe ik daar dan weer mee?
En het blok dat mijn dochter zo lief heeft getorpedeerd, wordt in de loop van de week een soort van lawine van agendablokken die zich allemaal opstapelen op de vrijdag, en de maandag de komende week.
Het schuldgevoel dat ik bij de todolist had is weer helemaal terug. Deze keer hoor ik: “Marco, je houdt je niet aan je agenda.”
Maar ook lijkt het of het meer tijd kost om alles in mijn agenda te plannen, dan dat ik bezig ben met echt dingen gedaan te krijgen. En daar was dit experiment toch om te doen!
In plaats van afgeleid worden door mijn interne impulsen en externe prikkels, merk ik dat ik, als systeemdenker, ook afgeleid kan worden door een systematiek.
Moet ik het dan in plaats van in een externe systematiek in mezelf zoeken? Een intern systeem? Bestaat zoiets?