Op mijn 38ste werd ik ontslagen.
Mijn wereld viel in duigen. Daar was ik, vorige week nog manager met een dikke leasebak bij een hip bedrijf, nu een werkloze thuis op de bank.
Het is het beste wat me ooit is overkomen.
Want mijn advocaat had er een gouden handdruk uitgesleept waardoor ik een jaar lang niets hoefde te doen.
Dat klinkt misschien leuk, maar ik viel in een diep gat.
Het heeft me maanden gekost om te leren hoe je niets kunt doen, zonder je er schuldig over te voelen.
Ik ben dat jaar met mijn vriendin gaan reizen, heb mezelf ontdekt, heb haar een aanzoek gedaan, en ben daarna nooit meer hetzelfde geweest. Dat jaar is bepalend geweest voor de rest van mijn leven.
Want ik heb het belangrijkst ooit geleerd.
Iets wat ze op scholen niet leren, alhoewel het wel in alle roosters staat.
Iets wat niemand je leert. Omdat iedereen het steeds vergeet. Of denkt dat het niet belangrijk is.
Dat is: “pauze nemen”.
Soms denk ik dat een pauze neem, maar is het geen echte pauze.
Snel een paar boterhammen naar binnen werken, social media checken, whatsappen, bellen terwijl ik eten klaarmaak, haasten om van A naar B te komen.
Dat zijn dingen die ik doe om maar niets te hoeven missen, of om efficiënter te kunnen zijn.
Maar dat is geen pauze. Dat is het opvullen van tijd. Dat is het vermijden van leegte.
Pauze is leegte.
In onze maatschappij is geen ruimte voor leegte. Ons land en onze agenda’s worden volgebouwd.
Ik moest van monniken leren hoe ik echt pauze moest nemen. Zij zijn er meesters in. Zij kunnen leven in pauze.
En waar geen leegte is, kan ook niets nieuws ontstaan. Pauzes zijn noodzakelijk voor vernieuwing. Nadat ik na mijn ontslag mijn “pauze” nam, heb ik mezelf kunnen vernieuwen en blijven vernieuwen.
Maar ik heb een vraag: Kan jij je veroorloven om jezelf in deze tijd niet te vernieuwen?
Als je echte pauzes neemt, dan vernieuw je jezelf de hele dag door. En de uitwerking daarvan kan je leven veranderen.
Hier zijn een aantal criteria die ik ontdekt heb voor vernieuwende pauzes
- Je laadt weer op
- Er komen inzichten uit voort, die ook weer energie geven.
- Je kijkt even naar je werk vanuit een helicopter view, vanuit je purpose
- Je voelt je verbonden met een groter geheel
- Je vindt plotseling een oplossing voor een probleem waarin je vast zat
- Je ervaart voldoening, vreugde, dankbaarheid.
- Je moet spontaan lachen of glimlachen
- Het wordt je duidelijk waar je daarna aan moet gaan werken. Je weet het niet alleen, maar je kan niet wachten om aan die taak te beginnen.
- Je voelt weer dat je leeft, je komt uit je hoofd en in je hart.
Dit zijn mijn favoriete pauzes
- Wandelen – van een blokje om tot langere wandelingen – dit is voor mij by far de beste pauze.
- Simpele fitness oefeningen, zoals bijvoorbeeld jumping jacks, die je direct kunt doen
- Koffie of thee maken
- Simpele huishoudelijke werkjes zoals afwassen of de vaatwasser uitruimen
- (Power)nap
- Niets doen – gewoon uit het raam staren, mijmeren
- Koken
- Fietsen
- Tai Chi
- Mediteren
Ik noem dat purposeful pauzeren. Purposeful niet in de zin van “doelgericht” maar pauzeren op een manier dat je even niet met je hoofd bezig bent, waardoor je je verbonden kan voelen met jouw purpose, jouw plaats in het grotere geheel, jouw reden van bestaan.
In het traject waarbij ik mensen begeleid om hun purpose te vinden, besteed ik aandacht aan het pauze aspect. Ik help je dat dan echt te integreren in je leven zodat je de vruchten van dagelijkse vernieuwing kunt plukken.
Mocht je geïnteresseerd zijn om aan je persoonlijke purpose te werken, in het najaar ga ik hierin een groep van maximaal 8 personen begeleiden. Mocht je daarin geïnteresseerd zijn, reply dan op deze mail. Dan houd ik je op de hoogte.
“De wijze doet niets, en toch blijft niets ongedaan” Tao Te Tjing
