Zolang je leeft kan je zelf nog betekenis geven aan je leven. Daarna doet iemand anders het

De kerk is vol en toch is het stil. Het lied dat zojuist gezongen is galmt nog na. Alle blikken zijn gericht op het podium. Mijn zoon, die zojuist gesproken heeft, staat naast me. Ik voel mijn hart kloppen, bijt op mijn lippen, haal een A4je uit mijn zak, en ga achter het altaar staan.

Links staat de kist, bedekt met rode rozen en een portret van mijn broer die joviaal nog naar alle aanwezigen lijkt te zwaaien. Het roept bij mij herinneringen op die zowel troostend als pijnlijk zijn. Mijn ogen worden waterig, de woorden op het papier vervagen en dwarrelen als herfstbladeren weg. Het voelt onwerkelijk dat ik hier nu sta. Ik kan het nog steeds niet geloven.

De geluidstechnicus geeft een sein dat ik kan beginnen. In een oneindig moment komt de wereld tot stilstand. Ik drink een slok water om mezelf te verzamelen, neem een diepe ademteug en werp nogmaals een blik op het papier. De woorden die daar staan zijn in de voorgaande dagen tot mij gekomen. In de vorm van herinneringen, verhalen en gesprekken met mensen die mijn broer gekend hebben. Maar wat heeft hij betekend? Wat bepaalt of zijn leven zin heeft gehad? En wie ben ik om daar wat over te zeggen?

In mijn afscheidsrede probeer ik een beeld van zijn leven te schetsen en toch iets van een antwoord te formuleren op die vragen. Mijn broer was zijn hele leven gehandicapt. Fysiek en mentaal beperkt in wat hij bij kon dragen. En toch, bleek hij voor velen een voorbeeld te zijn geweest. Ongecompliceerd, een ego dat niet op de voorgrond stond, een onbreekbaar optimisme, een rots in de branding.

Ik kijk weer de zaal in en zie vele zakdoeken en rode betraande ogen. Ik ben ook geraakt, mijn stem breekt een beetje. Ik rond mijn verhaal af, omhels mijn zoon, en ga weer zitten, nog natrillend. Ik voel dat er iets in mij veranderd is, maar wat was dat, wat is er achter dat altaar gebeurd?

Woorden geven aan iemands essentie en betekenis

Achteraf, toen ik ook de reacties van anderen hoorde, realiseerde ik me welke impact het heeft als de essentie en betekenis van een persoon in woorden weergegeven kunnen worden. En dat emoties daarbij, hoe moeilijk ook, zorgen voor heling.

Het tragische is dat iemands betekenis voor anderen vaak pas ten volle duidelijk wordt na diens overlijden. Maar dan heeft die persoon er zelf niet zoveel meer aan. Gelukkig heb ik mijn broer bij leven woorden kunnen geven die voor hem duidelijk maakte wat hij voor mij betekende.

Daarom ben ik ook zo dankbaar dat ik mensen kan helpen om woorden te vinden om hun purpose tijdens hun leven te ontdekken, zodat ze deze inzichten kunnen gebruiken om richting te vinden en te geven.

En elke keer ben ik dan ook verrast en ontroerd over wat mensen daarin over zichzelf ontdekken. Ik heb ervaren dat iedereen het in zich heeft om anderen te inspireren als voorbeeld, niet alleen na zijn dood, maar vooral tijdens zijn leven.

Want zolang je leeft kan je zelf nog betekenis geven aan je leven. Daarna doet iemand anders het.

In memoriam Peter Bogers – 16-08-1964 – 16-04-2024

 

Download gratis deze whitepaper