Ik heb het dus even gehad met externe systemen zoals fancy todolijsten en gesynchroniseerde agenda’s. Ja, als ik met zo’n systeem begin, dan denk ik altijd: dit is de toverpil. Om er achter te komen dat toverpillen niet bestaan.
Dus ik ga het in mezelf zoeken, ik duik in de psychologie.
Om te beginnen ga ik naar een lezing van psycholoog Tony Crabbe, de auteur van “Nooit meer te druk”. Een strakke, gebruinde veertiger, die eruit ziet alsof hij zo uit de sportschool komt. En hij spreekt met een Engels, Jamie Oliver achtig accent voor een volle zaal met gestreste managers, die aan zijn lippen hangen.
Hij wordt persoonlijk en vertelt over zijn vader, die af en toe Happy Attacks had. En hij moet aan al die verbaasde managers uitleggen dat dat geen geestesziekte is, maar iets volkomen normaals: gewoon, echt genieten van een bezigheid of een moment.
Tony’s boodschap is helder en inspirerend: maak keuzes, en probeer juist af en toe niets te doen.
Maar ja, keuzes maken is nooit mijn sterkste punt geweest. En hoewel Tony’s boek bol staat met tips uit onderzoek en psychologie, blijf ik toch blijf ik met de vraag zitten: maar hoe doe ik dat dan in het moment? Want daar zegt hij niets over.
Het antwoord vind ik, eigenlijk, waar ik het nooit verwachtte. Letterlijk om de hoek, in Amsterdam.
Daar ontmoet ik Paul Loomans, een zenmonnik met een kaal geschoren hoofd.
Euh? En wat zou die nou met keuzes maken te maken hebben?
Nou een heleboel. Hij heeft namelijk het ‘Tijdsurfen’ ontwikkeld. Want toen hij net als ik vastliep met te lange todo’s heeft hij het over een heel andere boeg gegooid, namelijk:
“Je doet even niets, en laat dan je intuïtie dan in het moment kiezen wat je gaat doen”
Ja ja, zal wel. Zo simpel kan het niet zijn.
Maar stel het wel zo simpel is. Stel dat ik ongelijk heb… Het zou niet de eerste keer zijn. Dus ik lees zijn boek, doe zijn cursus, en ga het toepassen.
Wat ik begin te begrijpen is dat Tijdsurfen geen dichtgetimmerd systeem is, maar meer een houding. Niet dingen doen vanuit controle, maar vanuit het vertrouwen dat je altijd wel weet wat je te doen staat.
Het werkt met zeven aanwijzingen, die mij in eerste instantie niet zoveel zeggen: zoals “Schep een een witje tussen je activiteiten” (even niksen), “Geef volle aandacht aan aankloppers” (onderbrekingen), en “ontzenuw knagende ratten” (dingen die je uitstelt).
Maar door die namen, blijft het wel hangen.
Dus ik ga veel “witjes” nemen: Ik loop een blokje om, kijk uit het raam, zet een kop thee, ruim de vaatwasser uit, en merk dat ik tijdens het witje mentaal oplaad, en al dagdromend veel ideeën en inspiratie krijg. En daaruit kiest mijn intuïtie dan wat ik daarna kan gaan doen, en …
dan doe ik het gewoon!
Cruijff had het kunnen verzinnen: je doet iets, of je doet het niet.
Ik raak los van mijn eindeloze overwegen. Dat wel, dat niet, nee dat toch niet, of misschien toch wel.
Zou dit de oplossing zijn? Geen todo’s meer, maar je intuïtie volgen?
Maar helpt me dit ook daadwerkelijk om meer gedaan te krijgen? Of doe ik nu alleen maar die dingen waar ik zin in heb?
