Daar zit ik dan, op mijn werkplek aan het Oosterpark in Amsterdam, mezelf echt voorgenomen om geen todo lijst meer te gebruiken.
Ik open mijn laptop, en het eerste wat er naar voren springt is…, Remember The Milk, al mijn todo’s voor die dag. Netjes gesorteerd, geprioriteerd. Alles wat ik al tijden geleden gedaan had moeten hebben.
De energie waarmee ik mijn dag begon, lekt weg door een vergiet van schuldgevoel.
Alt-control, cntrl-w, weg met die zooi.
Heerlijk, een leeg bureaublad. Goh, wat een goed besluit om af te gaan kicken.
Maar ja, Wat ga ik nu doen?
Ik bedoel, er zit ook echt denkwerk in al die todo’s, zodat het ‘doen’ sneller en makkelijker wordt. Maar ik heb dus net mijn voorbereiding weggeklikt.
In een van mijn browser tabbladen staat Gmail, en ik zie een mailtje binnenkomen. Ok, nou, laat ik dat dan even snel ‘even’ beantwoorden. Dan doe ik in ieder geval wat.
Anderhalf uur later begin ik sterretjes te zien. Ik kan me niet meer concentreren.
Ik sluit mijn mail af, en strompel naar de koffie automaat. Het voelt alsof ik al de hele dag gewerkt heb. Tja, ik heb wat dingen afgehandeld, maar wat heb ik nou eigenlijk gedaan?
Is het wel zo slim om geen todo lijst meer te gebruiken? Heeft iemand zoals ik, die snel afgeleid is, niet gewoon zo iets nodig? Overal zijn triggers en afleiding, hoe word je daarin dan niet meegezogen?
Maar dan denk aan het cijfer wat ik vond, dat je maar 15% van wat er op je todo lijst staat, ook daadwerkelijk gedaan krijgt. Moet ik daar dan maar genoegen mee nemen? Nee, ik wil meer uit mijn werkdag halen.
En toch, ik moet eerlijk zijn. Een todo afstrepen is echt lekker… Daar krijg ik energie van. Een minuutje of zo. En als er daarna weer taken aan die eindeloze todo lijst bijkomen, voel ik me weer helemaal terug bij af.
Zucht.
Rechtsboven in mijn scherm komt een agendaverzoek binnen. Ik klik, en kom in mijn agenda terecht. Die gebruik ik eigenlijk alleen voor afspraken met anderen.
Wat als ik mijn taken nu eens allemaal mijn agenda ga plannen? Zou dat het antwoord zijn?
Wordt vervolgd.