We hebben afgesproken bij een koffietent omdat we allebei genoeg hadden van Zoom gesprekken en we bij elkaar om de hoek wonen. Mary (niet haar echte naam) klemt haar handen om het kopje en nipt voorzichtig aan haar Cappuccino. De geur van koffie en de rustige achtergrondmuziek doet mij bijna vergeten waarom we hier zijn. Hoe zal ik het gesprek aanknopen?
“Vertel eens, waarom heb je contact met mij opgenomen?”
“Ik ben met van alles en nog wat bezig, maar ik heb het idee dat het nergens toe leidt. Ik voel me op het einde van de week uitgeblust.”
Haar stem klinkt gedempt, bijna afwezig, alsof haar woorden moeite hebben om betekenis te vinden in de leegte.
Ik voel dat ik niet direct met haar die richting op wil gaan, dus ik vraag:
“En waar ervaar je dan wel inspiratie?”
Haar ogen, die eerder dof leken, worden nu helder en levendig.
“Als ik wandelingen op de Waddeneilanden organiseer, maar…”, zo voegde ze eraan toe:
“Voorlopig moet ik het werk wat ik nu doe blijven doen.”
Op dat moment glijdt haar blik naar buiten, waar zojuist een tram krakend en piepend de bocht om gaat. Ik volg haar blik naar het gat in de ruimte waar zojuist nog de tram reed.
“Hoe lang denk je deze situatie vol te kunnen houden zonder je bezieling te verliezen?”
Haar ogen dwalen weer af, alsof ze verwacht dat ze ergens buiten het antwoord te krijgen. Dan draait ze zich terug en zegt:
“Ik denk ongeveer één jaar”.
Ze glimlacht ongemakkelijk. Deze glimlach lijkt op de een of andere manier misplaatst, als een vreemd contrast met de ernst van het antwoord dat ze zojuist gaf. Dringt het wel tot haar door?
Ik vraag: “Je zegt mij dat je één jaar hebt voordat je jouw bezieling verliest. Wat denk je daaraan te gaan doen?”
“Ik weet het niet.”
Ik voel knoop in mijn maag. Hoe kan ik tot haar doordringen? Uiteindelijk zeg ik:
“Je hebt dus één jaar de tijd om het roer in jouw werk om te gooien. Daarmee heb je mij zojuist in jouw woorden verteld dat je in een crisis zit. Wat vind je ervan als ik dat zeg?”
Een frons trekt onbewust haar wenkbrauwen samen.
“Een crisis? Nou ja, ik moet er binnenkort wel eens mee aan de slag gaan”
Voor mij klopt er iets niet in dit antwoord. Eerst zegt dat dat ze klaar is met de situatie, en dan zegt ze halfbakken er wel mee aan de slag te zullen gaan.
Ik kijk haar aan, en zeg: “Neem jij jezelf eigenlijk wel serieus?”
Een glinstering van vocht verzamelt zich in de hoeken van haar ogen. Ik merk dat er iets diep geraakt is. Ik voel dat er ruimte en kwetsbaarheid komt in ons gesprek. We hebben nu even het monster van de ontkenning en relativering verslagen.
Jezelf en je gevoel serieus nemen
Gesprekken zoals deze raken me omdat ik heel lang mijzelf en mijn gevoelens niet serieus genomen heb. Misschien is het wel een levenstaak om je gevoelens en jezelf serieus te nemen. Hoe gemakkelijk cijferen we onszelf weg ten behoeve van werk, gezin en maatschappij. Daarmee is niemand geholpen.
Clarity Call
Dit is een voorbeeld van dingen die kunnen gebeuren in een Clarity Call. Een Clarity Call is voor mij een eerste voorwaarde om aan het werk te gaan. De manier waarop de dialoog hierboven geschreven is, is geen toeval. Je ziet hier dat gesprekken zowel een een innerlijke als een uiterlijke kant hebben. In contact komen met je sensitiviteit betekent dat je deze dimensies steeds beter kan verbinden. Maar in het begin heb je daar vaak iemand bij nodig.
Ik bied een gratis Clarity Call aan omdat het voor mij in de relatie met mijn klanten minstens zo belangrijk is als voor degene met wie ik werk. Klik de link om er een aan te vragen.
