Van denken naar doen komen—is dat voor jou ook vaak een worsteling?
Voor mij wel. Ik ben een denker. Mijn hoofd blijft betekenissen maken, vragen stellen, alles openleggen. En juist daardoor blijf ik soms hangen, terwijl ik eigenlijk wil handelen.
Dan komen er stemmetjes: “Je bent lui”, “je hebt uitstelgedrag”, “je moet gewoon beginnen.” Maar wat als dat niet klopt? Wat als je niet handelt, niet omdat je zwak bent, maar omdat je systeem nog aan het werk is—op een andere laag?
Denken is ook werk
Reflectie opent: het genereert vragen, verbanden, betekenissen. Je denkt, je onderzoekt, je blijft bewegen. “Doen” daarentegen is een heel andere beweging. Het sluit. Het kiest, het handelt, het legt iets vast. En precies daar, tussen openheid en afsluiting, ontstaat spanning. En die spanning voelt ongemakkelijk.
Vaak voelt het alsof je eerst alles moet begrijpen voordat je mag beginnen. Alsof je de perfecte vorm moet vinden. Maar die vorm verschijnt vaak pas in het doen zelf. Denken blijft zoeken naar volledigheid, terwijl doen vraagt om afbakening—om een stap, een grens, een keuze.
Van denken naar doen vraagt erkenning, geen strijd
Wat ik heb ontdekt: denken helpt me pas verder als ik het niet veroordeel, maar observeer.
Wat als het ongemak dus geen storing is, maar een teken dat je systeem zich voorbereidt op een overgang? Een liminale poort, niet om overheen te springen, maar om bewust doorheen te bewegen.
De overgang van denken naar doen vraagt geen strijd, maar erkenning. Zeg tegen jezelf:
“Ik voel de spanning. En dat is ok. Ik kan ermee omgaan.”
Gun jezelf een “witje”
En ja, soms blijft het denken doorgaan. Dan helpt het om even niets te doen. Ik noem dat een “witje”: een term uit de toneelwereld voor een korte pauze. Zenmonnik Paul Loomans gebruikt het om een cognitieve rustpauze aan te duiden. Even ontkoppelen. Een paar minuten niets. En vaak ontstaat er dan als vanzelf_ helderheid.
Het is bijna magisch—en tegelijk goed te verklaren. Je aandachtssysteem krijgt de kans om te herstructureren. Je komt uit de denk-lus, en een vorm wordt mogelijk. In mijn trainingen tijdsurfen, die ik incompany geef, ga ik daar dieper op in.
Een weekend is ook zo’n witje. Even geen verplichting. Even zijn.
En dan, zonder push of perfect plan: begin je. Niet omdat je klaar bent, maar omdat je zacht gekozen hebt.
